Alfabet runiczny – agat niebieski runy zestaw 25 kamieni

Kamienie runiczne to starożytna tradycja protogermańska, sięgająca I wieku naszej ery. Składają się z runicznego alfabetu zawierającym  24 litery, zwykle wykonane z drewna lub kamienia. Służyły do ​​pisania, wróżbiarstwa, bindrunów i pieczęci.

Pierwszym uzupełnieniem całego alfabetu były runy Starszego Futhark w V wieku naszej ery, które są najczęściej używane do dziś, a następnie kamienie Młodszego Futhark zostały zaadaptowane przez Wikingów i inne plemiona nordyckie i były kontynuowane do czasów średniowiecza. Mówi się, że są oparte na inskrypcjach starołacińskich.

Kamienie runiczne są pełne potężnej i magicznej historii, dlatego były bardzo czczone i używane z niezwykłą ostrożnością. W kulturach nordyckich wierzono, że posiadają silne moce wróżbiarskie i były traktowane bardzo poważnie.

Pochodzenie słowa „runa” wywodzi się z germańskiego słowa oznaczającego „tajemnicę” lub „sekret”, a podobne odkrycia są obecne w języku staro irlandzkim, walijskim i staroangielskim, czasami oznaczającym również „cud”. W języku litewskim może to „mówić”, a po fińsku może też oznaczać „wiersz”.

W dzisiejszych czasach runy są używane jako metoda łączenia się z wyższym ja, wewnętrznego przewodnictwa i korzystania z intuicji jako metody przepowiadania przyszłości i udzielania rad.

Kryształowe wskazówki:

 

Agat ma jedną z najstarszych historycznych tradycji jakiegokolwiek kamienia leczniczego. Znajduje się w praktycznie każdym znanym lapidarium, tekście opisującym kamienie szlachetne i ich moce. Dowody archeologiczne dobitnie wskazują, że agaty były cenione od najdawniejszych czasów. Agaty znaleziono w wielu grobach z epoki kamiennej i wydaje się, że były trzymane albo ze względu na ich piękno, albo być może ze względu na ich moc energetyczną. Wczesne lapidarium, datowane na 3000 lat pne, odnosiło się do pieczęci, pierścieni, koralików i innych ozdób wyrzeźbionych z agatu. Sumerowie jako pierwsi opisali moc kamieni, a ich teksty stwierdzają, że noszenie agatu dawało człowiekowi szczególną łaskę u bogów.

Nazwa „Agat” została po raz pierwszy użyta przez greckiego pisarza Teofrasta (372-287 p.n.e.). Napisał, że wszystkie agaty pochodziły z sycylijskiej rzeki zwanej wówczas rzeką Achates, a dziś znanej jako rzeka Dirillo. Wzdłuż tej rzeki nadal można znaleźć agaty. W I wieku Pliniusz Starszy (23-79 n.e.) powtórzył twierdzenie Teofrasta i dalej stwierdził, że patrzenie na agat sprawia, że oczy odpoczywają i że ssanie kawałka agatu może ugasić pragnienie. W wyniku tych przekonań agat był nadal przepisywany przez aptekarzy w leczeniu chorób oczu jeszcze na początku XX wieku.