Używanie obsydianu datuje się na starą epokę kamienną, a wiele kultur w dużym stopniu polegało na tym materiale w swoim codziennym, rytualnym i duchowym życiu. Konchoidalne pęknięcie Obsidianu pozwala mu rozpadać się na kawałki o zakrzywionych powierzchniach i bardzo ostrych krawędziach. Na całym świecie znajdywano go w postaci grotów strzał i włóczni, noży, ostrzy toporów, skrobaków i różnych innych narzędzi tnących. Prekolumbijscy Mezoamerykanie stworzyli miecz z obsydianowymi ostrzami zamontowanymi w drewnianym korpusie, zwanym macuahuitl, który był zdolny do zadawania przerażających obrażeń, a obsydianowe sztylety były podobno używane do upuszczania krwi i składania ofiar z ludzi. Na Bliskim Wschodzie ceniono go za ostrość i precyzję w rytualnym obrzezaniu, starożytni Melanezyjczycy szlifowali spiczaste elementy do tatuowania skóry, a mieszkańcy Rapa Nui (Wyspa Wielkanocna) wytwarzali wielofunkcyjne narzędzia zwane mata’a do przygotowywania i uprawy żywności. Wybrali także Obsydian jako źrenice oczu w swoich słynnych posągach – Moai, aby nadać im autorytet i duchową esencję.