Obsydian tęczowy polerowany bryłka 2.5-3cm

*Kamienie polerowane są w bębnie wraz z serią materiałów ściernych, aż szorstkie krawędzie staną się gładkie i zaokrąglone. Pomimo że kryształy obracają się w bębnie zazwyczaj kilka tygodni, mogą posiadać drobne rysy, ubytki czy nierówności. Jest to cecha charakterystyczna dla kamieni naturalnych i świadczy wyłącznie o naturalności i wyjątkowości cech estetycznych kamieni naturalnych jako surowca i w tym zakresie nie stanowi wady. 

Używanie obsydianu datuje się na starą epokę kamienną, a wiele kultur w dużym stopniu polegało na tym materiale w swoim codziennym, rytualnym i duchowym życiu. Konchoidalne pęknięcie Obsidianu pozwala mu rozpadać się na kawałki o zakrzywionych powierzchniach i bardzo ostrych krawędziach. Na całym świecie znajdywano go w postaci grotów strzał i włóczni, noży, ostrzy toporów, skrobaków i różnych innych narzędzi tnących. Prekolumbijscy Mezoamerykanie stworzyli miecz z obsydianowymi ostrzami zamontowanymi w drewnianym korpusie, zwanym macuahuitl, który był zdolny do zadawania przerażających obrażeń, a obsydianowe sztylety były podobno używane do upuszczania krwi i składania ofiar z ludzi. Na Bliskim Wschodzie ceniono go za ostrość i precyzję w rytualnym obrzezaniu, starożytni Melanezyjczycy szlifowali spiczaste elementy do tatuowania skóry, a mieszkańcy Rapa Nui (Wyspa Wielkanocna) wytwarzali wielofunkcyjne narzędzia zwane mata’a do przygotowywania i uprawy żywności. Wybrali także Obsydian jako źrenice oczu w swoich słynnych posągach – Moai, aby nadać im autorytet i duchową esencję.

U zarania ludzkiej cywilizacji i pisma wiemy, że Obsydian był zdecydowanie używany do celów rytualnych. W Egipcie obsydianowe noże były używane do ceremonialnych obrzezania, a także do robienia luster i różnych przedmiotów dekoracyjnych znajdowanych w grobowcach. Rzeczywista nazwa „Obsydian” została po raz pierwszy użyta przez Pliniusza Starszego (CE23-79), który nazwał go na cześć rzymskiego obywatela/badacza, Obsiusa, który „odkrył” go w Etiopii. W starożytności i średniowieczu Obsydian był uważany za wypędzający demony i był używany jako pomoc w rytuałach. Był również używany do leczenia ran i łagodzenia bólu.